Happy Birthday

You wake up early in the morning…

You know that it is very early, But you conscious that the day is the same as the days before… all the same. You are getting up early every morning, don’t giving  yourself  the right of wasting time , that time which sometimes can damnly hurt.

You already Got up, looked out the window and your thoughts  now are free to feel freedom…

Sleeping.. how strange it is.. you are free, free to think and your thoughts are just in a mess, a bit lost, floating all over again, like the lost boat in the ocean. You understand that during sleep you are loosing the right of being the Steersman of your mind and you never understand who is replacing you.

Then you open your eyes, wanting to confess that you are missing, missing very hard, so hard that even aren’t feeling pain, just feeling ashamed of your human nature. Missing the  hair, the face with the pillow trail, the hand which was  always bigger  then yours no matter the size.

Thinking… trying to remember the dream, but you can’t.  Grasping the past, closing eyes and trying to imagine… Harder, harder and then… there is a silhouette at last… Still unknown but seems so familiar.. pale face… but, … you are starting to feel  the smell, smell so kenned, so familiar, so missed… So remembered.

Trying to speak and you can’t hear the sound… the  harder you try, the stronger is the smell… covering you, filling up your ears, and you are floating in the smell of your past.. but still without any sound..

You trying to cry for rehabilitation, for showing how sorry you are… Big  boys never cry and you are  not  able  to drop out even one tear…

Covering ears by hands, pressing until headache starts… but no result…  Finally the silhouette is disappearing into shadows of your memories… But the smell remains, so warm, so yours… and you stay… stay as always… as always no place for you on the bus.. you are staying…. His  “My dear”… His son, his reason for living and his his only regret for dying… you are staying and you know that wherever you can be, all the time you will look back,  even if you won’t hear anything, even if you won’t see the silhouette, you will feel… You will know…. That HE will still be…

მარტო ვკვეთ ქუჩას..

ღმერთი გამებუტა.. აღარ მეთამაშება..

აღარც მახმოვანებს..

იქნებ გადაიღალა?! ჩვენ ხომ მარტო პირჯვრის გადაწერა ვისწავლეთ მისგან, ყველაფერი რთული კი მასვე შევატოვეთ ჩვენს გასაადამიანებლად…

ან იქნებ მე გადავიღალე?!

მარტო დავდივარ კინოში

და მარტო ვკვეთ ქუჩებს..

ეს ცხოვრება მათთვისაა მხოლოდ ვისაც აგვიანდებაო..

და რატომ არ მაგვიანდება მე არსად…

დავდივარ ქუჩაში და ვეძებ რითმას. შეგრძნებები კი მაინც აფორიქებულია და ვერადავერ ვუპოვე ჩემს საკინძეს შესაკრავი, გული რომ დამიბნიოს მკერდზე.

გადაღლილი ვარ ხალხის უეცარი ცვლილებით, სიხარულის ძებნაში ყურძნის მტევნებივით დაწურული სახეებით, ძალად-დეპრესიულობით და გამოგონილი ცინიზმით.

დაბერდნენ თითქოს.. შეეცვალათ ცხოვრების ხედვა…

ან სულაც დაბრმავდნენ შეიძლება?!

sაკუთარ თავში ჩაბრუნებაღა დამრჩენია… ყელზე ხელების მთელი ძალით შემოჭერა, და მერე ისევ ვიპოვი ვინმეს და გავახმოვანებ, რათა ჩამოძენძილი იარყილივით არ დავემჩნე დედამიწას.

at dawn :)

სადაც… (ჰალემ გამახსენა)

იცი?!

ეხლა დავფიქრდი, რომ შენთვის წერილი არასოდეს მომიწერია. არ ვიცი რატომ, შეიძლება იმიტომ რომ თანამედროვეობამ და ოცდამეერთეობის სურვილმა დამაკნინა, შეიძლება კი უბრალოდ იმიტომ რომ ყოველთვის იმაზე მაღლა ვიყურებოდი რაც გამაჩნდა. ამას კი ეხლა მივხვდი მხოლოდ, სამწუხაროდ დამაგვიანდა ცოტათი და შემრჩა ის არაფერი, რომელიც ესე ძლიერ მტკენს სამყაროს, სამყაროს რომელსაც უამრავი სიხარულჩამოხრჩობილი შეჰკედლებია..

დავდივარ ქუჩაში და ვეძებ სახეებს, მოგონებებს, ვეძებ რითმას რომელიც არაფერში არ მჭირდება. ვზივარ და ვფიქრობ, რომ თურმე ყოველთვის მზად ვიყავი ყელზე ხელი შემომეჭირა, რათა ჩემში ჩამეტიე, დამეტოვებინე, მაგრამ ვერ მოვახერხე, ვერ მოგერიე და მაინც მაინც გაგიშვი. და იმასაც ვერ ვხვდები, ვნანობ თუ არა ჩემს გაუბედაობას. მე ხომ იმის თქმაც ვერ მოვასწარი, რომ მე შენში ვეძებდი იმ ოცნებას რომელსაც “მე” ჰქვია.

თუმცა რა გამოდის?! ეხლა ამ წერილს რა აზრი აქვს? მე მაინც ვერ გამოგიგზავნი. ძალიანაც რომ მოვინდომო, მაინც არავინაა წამომღები. მაგრამ ამაზე არ ღირს დარდი, რადგანაც ეხლა ჩემი ნაბიჯები სხვებს აედევნება, აედევნება ყველაფერ იმას რასაც ნიღბის გარეშე შევიცნობ, ერთ დღეს კი მე თვითონ მოვალ შენთან და გეტყვი იმას, რასაც ვფიქრობ, ან ისევ ვერ გეტყვი, შენ კი ისევ შემომხვევ მხრებზე ხელებს, შენი ენერგიით ამავსებ, სულს გამითბობ და ჩემს არაფერში ისევ მაპოვნინებ შენს ოცნებას.

ეს წერილი კი… ალბათ მე უფრო მჭირდებოდა ვიდრე შენ. ამით ხომ უბრალოდ გავიხსენე ის რომ მახსოვხარ თურმე..

გათენდა

გათენდა. ერთად გავიღვიძეთ და მზის სხივების სიმკვეთრე შენი თვალებიდან ვიგძენი. სხვისი თვალებით ხედავდე სამყაროს ესაა ნამდვილი სიყვარულიო და მეც ვხედავ და შენი ვენებდან გადმოღვრილ სითბოსა და ემოციას ვუმკლავდები, იმ სითბოს რომელშიდაც ემბრიონივით მიწევს ცხოვრება. ჩვეულებისამებრ ლოგინშივე ერთად მოვწიეთ სიგარეტი და შემდეგ ავდექით. რაღათქმაუნდა ერთად მოვიმზადეთ ყავა და მივირთვით. ყავა როგორც ყოველთვის ეხლაც არაჩვეულებრივი გამოგვივიდა, მაგრამ ამ მშვენიერ დილას ის სევდის მინარევი აუფერულებს რომელიც შენი თითების შეხებიდან ჩემს სამყაროს გადმოეცემა. წინასწარ დაგეგმილი დღის განრიგის თანახმად დავჯექით სარკესთან და თავის მოწესრიგება დავიწყეთ. ერთ სარკეში, ერთი სავარცხლით და იმ იმედით რომ ოდესმე შენ დაგემგვანები, დაგემგვანები იმდენად რომ შენგან განცალკევებაც კი მომიწევს. ესეთი სევდიანი არასოდეს მინახავს შენი თვალები, თვალები რომლებიც თითქოს საკუთარ თავს თხოვენ პატიებას. კიდევ ერთი ღერი სიგარეტი მოვწიეთ ერთად. დღეს რაღაც ძალიან ბევრს ვეწევით და არად ვაგდებთ იმ მახვილგონიერ განცხადებებს, რომლებიც L&M-ს კოლოფებზე გვხდება და ჩვენდაუნებურად გვაიძულებს რომ შეგვებრალოს არა საკუთარი ჯანმრთელობა არამედ ის ინიციატორი, რომელიც ესეოდნ გამოირჩევა შემოქმედობითობით. ამის შემდეგ ერთად გამოვედით სახლიდან და საავადმყოფოსკენ წავედით. ქუჩაში ყველა ყურადღებას გვაქცევდა და თბილი თვალებით გვიყურებდა, განსაკუთრებით კი მე. ამ ჩემსკენ მომართულ, სითბოთი სავსე, აცრემლებულ თვალებს რომ ვხედავ თავს საზოგადოების არასრულფასოვან წევრად მივიჩნევ. მაგრამ ესეც გავიარეთ. აი საავადმყოფოშიც ერთად შევედით. ნერვიულობდი და რადგანაც საავადმყოფოში მოწევა აკრძალულია ფრჩხილებს იკვნეტდი. ნერვიულობა მეც გადმომდე, მაგრამ ფრჩილების კვნეტას ჯერ ვერ მიმაჩვიე. აი ექიმის კაბინეტშიც შევედით. გტკიოდა, მეც მტკიოდა, ტიროდი და მეც ვტიროდი. შემდეგ ადექი, ცრემლები მოიწმინდე და უკანმოუხედავად გაიქეცი. წახვედი და… მე კი იქ დამტოვე სულ მარტო…. მე კი მხოლოდ სიცოცხლე მინდოდა, დედა!

მზე–რის ქვეშ (named by teitt)

ქუჩაში… მტვერში…

დაგდებული ქუდი…

და…

კიდევ უფრო მიგდებული ადამიანი…

ქუდში გაისმის ხურდების როკვის თავდაუზოგავი და “პატრონდაზოგილი” ხმა…

ხმა რომლის ტაქტებს შორისაც დიდი პაუზაა…

უმრავლესობა ხომ სანამ გაიმეტებს, მანამდე ღმერთის ყურადღებას

ამოწმებს…

უყურებს…თუ არა…

ზემოდან…

ამიტომაც… მათხოვრებს ჩვევა აქვთ,

არასოდეს უყურონ თვალებში

მათ…

ვინც მოწყალებას გასცემს,

რადგან ვაი თუ…

ვინმე მოწყალებას ღვთის გულის მოსაგებად გასცემდეს მხოლოდ,

მათხოვრებს კი თავისი გაჭირვებაც ჰყოფნით.

getting old, not lonely

Will shine

dawn